Zaterdag ben ik thuis gekomen van een weekje zonnebloemboot. Voor ik moeder werd, ging ik meerdere keren per jaar, maar dat kan natuurlijk niet meer :-) maar ik ben het wel blijven doen. De eerste keer als moeder was mijn dochter 7 maand, toen heb ik 4 keer per dag gekolfd en de melk daar ingevroren. Het jaar daarna ben ik niet gegaan, maar toen miste ik het toch wel. Dus een jaar later wel weer meegegaan en dit jaar ook.
Het blijft spannend, de dagen ervoor, dan vraag ik me af of ik er goed aan doe, of dochterlief en ik wel zo lang zonder elkaar kunnen en of ze na die tijd wel nog bij me wil drinken (want dat doet ze nog). Bovendien ben ik nu zwanger en dan is het natuurlijk nog zwaarder... maar aan de andere kant heb ik er ook wel altijd weer zin in. En ik mocht weer mee als groepshoofd, wat ik toch ook altijd wel erg leuk vind!
En dan... maandagochtend, soort van schoolkampkriebel in mijn buik, mijn moeder ophalen (we gingen deze keer samen mee als vrijwilliger) en naar Arnhem. En als ik dan de boot oploop, weet ik weer waarom ik dit graag wilde... want die boot, die doet iets met mij. Net als ik vroeger met het ziekenhuis had (ik wilde als klein meisje al in het ziekenhuis werken), heb ik nu met de boot :-) kijken wat er veranderd is, of er bekenden mee zijn. Sleutel halen en naar onze hut. Koffer neerzetten, spulletjes in de kast en dan weer naar boven. Kopje koffie of thee in de salon en dan dat moment... afscheid nemen van man en kind. Dat is wel moeilijk hoor, vooral als mijn dochter dan moet huilen en niet weg wil enzo.
Maar daarna begint het, dan komen er meer vrijwilligers, worden taken verdeeld, moet ik (als ik groepshoofd ben) naar het groepshoofdenoverleg en dan begint het echt! Allemaal zo spannend, hoe zijn de mede vrijwilligers, hoe zijn de gasten. En als dan de gasten aan boord komen, dan begint het werk echt! En de gezelligheid natuurlijk! En dan is er geen ruimte meer om thuis te missen. Met gasten praten, met de vrijwilligers groep praten, taken verdelen en voor je het weet is het 6 uur en gaan we naar het diner :-)
De zonnebloemboot... wat is daar nu zo leuk aan? Het is hard werken, van 's ochtends 7 uur (dan worden de vrijwilligers gewekt) tot 12 uur 's avonds ben je druk bezig voor mensen die je eerst nog niet kende. Maar dat vind ik ook de charme, 150 mensen aan boord (helft vrijwilligers en helft gasten), die elkaar nog niet kenden, maar maandag aan het diner lijkt het wel of we elkaar al een beetje kennen. Dinsdagochtend is het nog een beetje aftasten, maar in de loop van de middag leren we elkaar steeds beter kennen en woensdag lijkt het wel of we al weken samen aan boord zijn.
Ook de gesprekken die je hebt daar, zijn zo bijzonder. Sommige makkelijk, luchtig, ineens kan zo'n gesprek serieus worden,diepzinnig en dan wordt het gesprek weer luchtig. Ook kom je tijdens de zorg voor bijzondere momenten te staan. Als je iemand op het toilet hebt geholpen terwijl je over filosofische onderwerpen praat en daarover blijft praten terwijl de gast zijn behoeftes doet. Of als je iemand op het toilet of in bed helpt tijdens of vlak na het galadiner, sta je in je jurk op je hakken... heel bijzonder.
En elke dag op pad met iemand anders, of met een groepje. Stadje bezoeken, terrasje pakken, winkelen. Gast in de rolstoel, vrijwilliger erachter. Dan wordt je creativiteit wel eens op de proef gesteld. Kleine winkeltjes waar de rolstoel amper in past, volle terrasjes waar je de rolstoel tussendoor manouvreert. Maar als het dan lukt en de gast glundert omdat we toch op het terras erbij passen of omdat we toch de winkel helemaal gezien hebben, dan is mijn dag weer goed! Om 's avonds te genieten van de belevenissen van de andere gasten, dingen die ze normaal nooit doen en vandaag heel normaal waren. De vrijwilligers zijn geen begeleiders, maar gewoon medevakantiegangers. Aan boord ben je niet vreemd omdat je een beperking hebt, we zien niet de beperkingen, maar de mogelijkheden. We hebben geen problemen, maar oplossingen.
Het relativeert ook, maar dan maar tot zaterdagmiddag zeg ik altijd. Als ik de verhalen hoor van de gasten, van de moeilijkheden waar ze dagelijks tegenaan lopen, de pijn die ze dagelijks hebben, dan denk ik 'ik moet niet meer zo zeuren'. Maar ach, als je thuis bent, dan zijn je eigen probleempjes weer belangrijk. Iemand aan boord zei eens tegen mij 'mijn problemen maken die van jou niet groter of kleiner'. Dat is natuurlijk ook zo.
Op woensdag of donderdag ontstaan de eerste 'haarscheurtjes', mensen worden moe, gaan thuis missen, in de vrijwilligers groep merk je dit ook. Ik heb altijd ergens een breekpunt. Moet ik even thuis bellen of een vriendin (deze keer door mijn zwangerschap toch wel moe, buikpijn, daar wilde ik niet over klagen, maar het was fijn om dit even met een vriendin te ventileren). En de dag erna is het (voor mij in elk geval) ineens weer over, nieuwe energie en we gaan er weer voor!
En dan is het vrijdag, laatste dag met de gasten van boord, laatste diner. Mensen hebben gedichtjes of willen iets liefs zeggen, mooie en dankbare woorden, zo lief. Vrijwilligers blijven 's avonds langer zitten, want het is toch de laatste avond. Voor mij houd de vakantie vrijdag avond op. Zaterdagochtend moet gewoon iedereen snel gewassen worden, uit bed, kamers leegmaken en iedereen naar huis. Om mijn man en dochter in mijn armen te nemen en heel lang te knuffelen!
Thuis is snel weer normaal, de boot (en de mensen) komen nu en dan nog eens in mijn gedachten. Het was een goede week en het is fijn om thuis te zijn. Dankbare momenten maken mijn leven thuis ook weer waardevoller, maar het belangrijkste is misschien toch, te weten hoe fijn het thuis is!
